Voor de 'Week van Zorg en Welzijn' interviewde De Telegraaf Esther, onze eigen zorgambulancebegeleider. Lees hier hoe Esther in haar werk is gerold en wat ze voor onze patiënten betekent.
Esther koos ruim dertig jaar geleden wél heel bewust voor een baan in de zorg, maar maakte op haar 45e toch een flinke carrièreswitch door. Ze liet het verpleeghuis achter zich en werd begeleider op de zorg-ambulance IJsselland. In die functie begeleidt ze bijvoorbeeld zieken die van het ene naar het andere ziekenhuis vervoerd moeten worden, of terminale mensen die voor de laatste keer naar huis worden gebracht.
"Het was een nieuwe functie, dus ik had geen idee wat ik kon verwachten", vertelt ze. In het verpleeghuis leerde je de mensen echt kennen, hier duurt een ontmoeting soms maar een kwartier. En toch kun je ook dan nog heel veel liefde en passie in je werk stoppen. Juist doordat ik al flink wat levenservaring heb, heb ik een antenne ontwikkeld voor waar iemand behoefte aan heeft. Voor de één is dat alleen een slokje water, de ander vindt het fijn om langs een bijzonder plekje te rijden en weer een ander wil gewoon zijn verhaal kwijt. Het is fijn dat daar dan tijd voor is, want daar ontbreekt het in de zorg natuurlijk weleens aan."
Fysiek is het werk een stuk minder zwaar dan in het verpleeghuis, maar mentaal is het hele andere koek. "Sommige mensen komen in je rugzak terecht. Zoals de alleenstaande moeder die thuis werd opgewacht door twee juichende kinderen. Hartverscheurend. Ze waren te jong om te beseffen dat mama niet meer beter zou worden..."
Toch gaat Esther iedere dag weer met een glimlach naar huis. "Je kunt er écht zijn voor iemand. Ook al is het soms maar kort, het is vaak wel een belangrijk moment in iemands leven. En jij bent dan die ene persoon die op dat moment heel eventjes met ze mee wandelt."
Op dit moment zijn er geen vacatures voor de functie van zorgambulancebegeleider. Herken jij je wel in het functieprofiel? Houdt dan, naast onze website, ook onze social media kanalen in de gaten;
